Vodden en oud pepier ophale.    Cees Veenstra

We salle un jaar of 10, 11 weest hewwe dat we as kiendes bij de deuren langs gingen om oud pepier en vodden op te halen. Búsgeld bestón foar oans in die tiid noch niet.
Ik hef ut nou over de jaren fyftug fan è foriche eeuw.
We sjouwden ut hele Sperkhem ou om an è deuren te fragen at de meensen ok vodden of oud pepier foar oans hadden. Nou, vodden viel vies teugen, je droegen de kleren un stuk langer as teugenwoardig. Ut was niet se gauw un vodde sulang at nije kleren noch su duur waren. Nou ja, duur weet ik niet, mar foar oans thús niet te betalen in elk gefal. Dus foar un paar búscenten langs de deuren.
Ferfoer.
Ja, je moesten fansels wel een ding hewwe om ut ouwe papier op te ferfoeren. Nou, dat hadden we wel! We hadden un onderstel fan un ouwe kienderwagen kregen en dér de wielen, compleet met è assen onderweg sloopt. Bovenop è assen hadden we un paar ouwe planken anbrocht en die met un paar kromslagen spykers an è assen fast maakt.
Un end touw an ut spultsje fastbonnen en ur ferfoër was regeld.
Nou was ut un keunst om su feul mogeluk ouwe kranten op sun kienderwagenonderstel te ferfoëren, want at ut stapelsje te hoog wudde, wu ut ur noch wel us fan ou falle fansels.
At ut stapelsje dus wat hoog wudde, dan moest je maatsje dat wat in lykwicht houwe, andes hadden je houwen en keren met ut handelsje. We waren meastentyds al blyd at we un kilo of dertug papier bij elkar skoaid hadden.
Wege
Omdat we de “handel” niet altyd fertrouden hadden we thú un ûnster, dus earst thús wege en dan naar Sam Velleman op è Ylsterkade.
Of oans ûnster gaf te veul gewicht an, of de bascule fan Sam te weinug, mar dér woog ut papier minder as bij oans thús. Op un keer toen we de boel weer niet fertrouden, binne we omkeert en naar de Toppenhústerdyk lopen. Dan he’k ut wel over sun drie ketier met sun onderstel met kranten deur de stad skúve.  In un pakhúske in ut Somerrak sat ók un “voddejoad”met è naam Mollinga.
De Klompe
Bij Mollinga ston de bascule krekt achter de skiere groene deuren, sudat je drekt wege konnen. Toen we ut hele swikje op è bascule tilt hadden, sagen we tot oans skrik dat ut soadsje kranten hier nog un paar kilo lichter was as bij Sam Velleman. Myn maat kreeg in è gaten wat è oarsaak dêrfan was, de bascule wu niet fedder sakke omdat de klompe fan de man dat teugen hield. Un trucje wat su dink ik wel faker brúkten. Wij de smoar in fansels, ut soadsje kranten weer op ut karke en weróm naar Sam Vellema op è Ylsterkade.
De opbringst
Ut hele spul sal hoogút 75 centen opbrocht hewwe. Dat tegare dele en dan hadden je de man sun 6 à 37 cent “ferdiënd”. Un skieterug bitsje súden je nou sêge, mar wij konnen dur toen fan naar de bioscoop, lôge nekkramp dat wel, mar toch!!
Dat je dér soms twee woënsdagmiddagen foar an ut skreppen en sjouwen waren maakte ja as kiendes niet su veul ut. Trouwes, wat hadden we andes op sun middag út frete mutten? Foetballe op straat mocht niet fan è pliesie, ( Ruis, de Zee, Jorna met u strenge ogen en gaan su mar deur ) speulgoed hadden we hast niet en hofkesinge kon alliennich mar in ut najaar. Moai regeld toch?
P.S. Ut ùnster he’k noch, oud papier ophale doen ’k allang niet meer.

Cees Veenstra