Twee paar brune ogen op u Ylsterkade.
Ut was in ut foarjaar fan ’87 dat ik met een opsichter fan ut woaningbedriif naar un húske an de Ylsterkade moest. Ut was ut laatste woaninkje op un rijtsje fan 4, un hoekwoaninkje dus.
We suden ut even ‘opnimme’, su at we dat noemden.
Ut kwam ur op del, dat we gewoan even siën moesten wat ur ferniëld was en wat dur fédder ut stoalen was. We hadden in dat hoekje fan u stad royale ervaring op deën en we ferbaasden óóns nergens meer over. Teminste, dat dochten we.
Toen we ut spulsje binnen gingen, was ut “normale” materiaal ferdwenen.
Dat betekende dat alle kastbodden fut waren, ut trapke ut u kelder en de houten ladder naar ut soldereke. Ok waren dur een soadsje binnendeuren ferdwenen, mar ok dat was niet freemd.
Stopkontakten, skakelaars en natuurlijk de koperdraden ut u leidingen fut trokken en hier en dér de koperen waterleidingbuizen ferdwenen.
Ok ut aanrechje was elders an sien tweede leven begonnen en de oubroken leidingen staarden oans wat núver an
Tot su ver dus alles normaal in disse buut. We waren wat wend.
We namen de skade op, moesten een herstel priiske make en kregen un week of drie later te horen dat we ut woaninkje mar opknappe moesten. Dur was weer un huurder foar.
De sleutels konnen we op u Oppenhústerdyk bij ut woaningbedriif ophale.
Tot su fer ging alles folges planning en week niet ou fan wat we normaal gesproken op u Ylsterkade teugen kwamen.
’t Was maandagmorren, ik ging met twee timmerlui naar ut woaninkje om su út te legen wat dur allemaal gebeure moest.
Ok had ik su as gebrúkeluk ut hele ferhaal op papier setten. De Vrijdags dur foar hadden we alles wat de timmerlui noadig hadden op u aanhanger en in u auto klaar setten.
Dus wie doët je wat.!!
Toen we bij ut woaninkje an kwamen, wer fan su as gebrúkeluk de ramen dichtspykerd waren, hadden we gelyk al un probleem. De sleutel die we met kregen hadden fan è Gemeente, paste niet op ut slot. Hoe kon dat nou? We waren drie weken leden met u selde sleutel binnen kommen.
We belden de gemeente om te horen hoe ut sat met è sleutels, mar die seiden dat we toch echt de goeie sleutel met kregen hadden. Wat bleek nou, dur sat un ander slot op u deur en we konnen dur niet op un normale manier in komme. Dan de foardeur mar foarsichtich open probere te krijen, dat kùnsje hadden we ok wel faker úthaald. En ja hoor, na wat pielerij met un staaldraadsje sprong de foardeur open. Tot myn skrik sach ik dat u floer út ut halsje totaal ferdwenen was, inclusief de balklaag, mar dat was noch mar ut begin. Toen’k in’t halfdonker de kamer in keek , wudde ik anstáárd deur twee paar brúne ogen, beiden tussen mooi lang haar. Dat was skrikken, twee pony’s die ‘t in è kamer om liepen, wer fan ok de houten floer en den floerbalken grondig sloopt waren. Dur lei un mooi laagje strooi op ut werk-floerke, dat wel en in ut hoekje fan è kamer ontdekte ik selfs un pakje hooi, su dat de beesjes in elk gefal wel wat te freten hadden. Mar wat moesten wij nou beginne in sun útsloopte woaning en fan wie waren die twee peedsjes dei ’t dur in stonnen.
Ut antwoord op die fraach kwam snel fan è buurman,,die at op ut andere hoekje fan ut blokje woande. Ut waren syn peedsjes fertelde die oans, de vloeren had ur sloopt nadat wij weest waren, omdat ur docht dat ut woaninkje toch niet meer opknapt wurre su.
Mar wie woande dut ok al weer op ut andere hoekje??. Ja just, dat was Harm, Harm de Wit.
Ut woaninkje hoefden we niet meer op te knappen en nadat ut un paar jaar leeg staan het
is ut hele buutsje der sloopt. De Ylsterkade, je kenne dur wel un boek over skrieve, mar dan wel iën foar boven de zestien jaar.
Cees Veenstra.