“Klompen”
’t Was in ut foarjaar fan negentienhondervyftug, ik was krek tien jaar wudden en had net un paar nije klompen kregen en dat had heel wat voeten in aarde had.
We gingen altyd naar Groninger op è Poatesylen, dér wer at nou Julius van Dyk syn fotosaak het.
Ut was un heel klein winkelsje met un houten floer, su ast dat heel veul hast in die tyd.
De man self was un klein kereltsje met un hoedsje op en un klein wit snorke. Hij bestierde syn handeltsje in un tempo, wat sels de slakken te langsaam weze su, mar dat kon noch in die tyd.
Afijn, ik kom dér met myn moeke ut winkeltsje binnen en ik paste ferskillende klompen, diës’t krije konst in twee ferskillende houtsoarten. De hast de ieperen klompen en de wylge klompen.
Myn moeke liet my altyd eest de ieperen klompen passe, want die waren 35 cent goedkoper as de wylgen.
Mar Groninger sei dan altyd: “Frou veenstra, jou mutte die jonge gien ieperen klompen geve, want ut hout is te sacht en ok de kappen binne dur feul gauwer af as bij de wylgen klompen”.
Dan gingen wa naar de pikswatte wylgen klompen, die’s trouesok in ut geel krije konst.
Die gele klompen wu ik niet hewwe, want dér liepen de boeren ok allemaal op, mar dat sal wel te maken had hewwe met de stont die’t su altyd op è die gele klompen hadden.
Ju mutte wel begrype, dat un paar swatte klompen fan mym maat toen sun drie gulden kosten en dat had moeke niet direkt in è kast lêgen.
Toen’k na ut passen einluks de goeie maat fonnen hat, wudden die deur Groninger met un gebaar as ot su breke súden op syn toanbank delsetten, wer’t su my akeluch swat an keken, want dur saten noch niet fan die moaie goudkleurige streepkes op en die wu ik dur just su graag op hewwe.
Nou kosten die streepkes wel weer un kwatsje extra en dat was dan net weer te feul fan ut goeie.
Toen de ouwe baas myn beteuterde gesicht sach, omdat de streepkes dur niet op hoefden fan ut ouwe mééns, sei dur: Wacht mar even frou Veenstra, die jonge mut dur wel wat figuurkes op hewwe, want dat fiene kiendes moai.
Dus kwam ut potsje goudbroans op u toanbank, pakte dur syn kleine kwaske en sette die gratis un paar fan die moaie streepkes op myn klompen, met un soate fan V op è snút fan myn klompen.
Ape trots was ik dan , at ik ut klakkende gelúd fan myn nije klompen op è straat hoorde.
Thús wudden dur dan un paar repen fan un ouwe autobaan onder spykert, want su moeste tuurluk su lang mogeluk met gaan en ik mocht dur ok niet op foetballe!!
At we polskespringen gingen, moest ik altyd myn ouwe leazem an doën, mar op un woënsdagmiddach was ut my ontkommen en gong ik met myn nije klompen an ut laan in met myn kameraden.
We liepen dan de Woudvaartkade del, over “De Bult” syn breuge en klommen bij de “Nieuwe” Selfhelp over ut hek. Dér liepen we dan un stuk laan deur en gingen we over un ouwe houten batte over de opfaart, die naar de boerderij van Goslinga liep.
We kwamen dan langs de loadsen fan Lankhorst touwfabrieken en dér leiden de sloatsjes wer ast moai polskespringe konst.
Bij ut eeste sloatsje ging ut foar mij al mis en ik sprong dur midden in, sudat myn klompen muurfast in è drek sitten bleven en ik sonder klompen út è sloat kropen bin.
Met myn polsstok he’k probeert myn klompen weer boven water te krijen, mar dat wu my niet lukke, sudat ik sonder klompen met myn natte kont en onder de drek naar hús lopen bin.
Ik was fansels hatstikke bang dat ik un pak op myn donder krije su at ik sonder klompen en stinkend as un mud thús komme su en dat had ik goëd inskatten!!
Hoe ‘k ut in myn kop kreeg om met myn nije klompen ut láán in te gaan en;
De hoest niet eeder weer thús te kommen, dan as’t dien klompen weer fónnen hest. Nou, jim kenne dat soate fan ferhalen wel dink ik.
Die smerige kleren waren su wel fan my wend, want ik sat as kien altyd onder de rotsoai en had ok altyd de knibbels deur de broek. Dér kreeg ik dan altyd fan die ouwe leren lappen op, sudat ut wat lije kon.
Ja, su hewwe wel wat met my had as jonkje, want ut was my niet gauw te vies.
Mar afijn, ik ut láán weer in met myn vriendsjes om myn klompen te soeken en ik bin op ut plek wér de blauwe jijter noch op è wal lei, wel un uur met myn polsstok an ut
porren weest om myn klompen weer boven water te krijen.
Met veul moeite kreeg ik myn linker klomp weer boven water en dér bin ik toen mar met naar hús gaan. De ergste druk was toen thús fan è ketel.
Wel moest ik de hele straat deur om bij de buren te fragen ot su ok noch een rechter klompe fan myn maat over hadden. Dat was un hele toer, want rechter klompen waren just altyd kapot fan ut foetballen. Derbij was de stoeprááne oans groatste fijaan. Uteinluk is ut my toch noch lukt om un rechter klompe te krijen, un bitsje te groat, dat wel en dur sat ok hast geen soal meer onder, mar met un ouwe krante dur in pasten de klompen precies en kon ik de foeten wel droog houwe. At je nou siën, dat de jeugd ut moaiste fan ut moaiste an u foeten het en al NIKE’S an hewwe foardat su lope kenne, dan is dur un soat feranderd.
Dan dink ik noch wel us terug an hoe ut froeger ging, alhoewel we dat toen nooit su foëlt hewwe. Mar tiiden hewwe tiiden en geld is dur nou genoeg at je om je heen siën en dat is mar goëd ok.
Dit was myn ferhaal over klompen en ik dink dat ur foar veul fan jim wel herkenbare dingen in sitte, wér’t we allemaal wel us met te maken had hewwe in oans jeugd.
Cees Veenstra.