Okke, myn kraai
As jonkje fan un jaar of tien fon ik um op straat, ut was un noch jong beesje folges myn moeke.
Sij kon ut wete, want al jaren fersorgde su gewonde, mar ok jonge fogels die deur omwoanenden bij hur brocht wudden. Su was liëf foar alle beesten, dus ok foar hónnen en katten.
Mar fogels, dér hat su wat met. We hadden thús ok altyd een hok op è boveste plank fan ut skúúrke staan, der kwamen de te fersorgen beesjes altyd in.
Ja, de boveste plank, want dan konnen de katten dur niet bij. Nee, dur saten geen planken meer ónder de boveste plank, mar we noemden die plank su omdat ur geen planken meer onder saten en è plank hast twee meter boven de groan sat.
Okke, su noemde ik myn jonge kraai kwam dus in ut hok op è boveste planke.
Toen ‘k de folgende morren naar skoal moest, ging ik eest Okke even wat foër geven en un bitsje skoan water. Ak ‘m tefeul gaf goaide die syn bakje om en had ik ut hele hok nat.
De hele morren in è banken fan è skoal docht ik an myn kraai, sú ut wel goed met um gaan en su dur noch wel leve. Ik su ut gau wete, want om kwat foar twaaluf ging de skoal út en draafde ik naar hús.
Gau in ut skuurke kyke hoe’t met myn kraai was.
De deur fan ut skúúrke opentrekkend, sach ik ut onheil al op my ou kommen. Ut deurke fan ut hokje ston open en de kraai was fut. Mar hoe kon dat nou, ik had ut hokje goed dicht déén toen ’k naar skoal ging en ik had ok de skùttel dur ok goëd foarskoven.
Ik ut hús in fliege en skreeuwe dat myn kraai fut flogen was, mar ut was even andes gaan.
Ut begroate myn moeke dat ut moaie jonge beest in ut hokje opsloaten sat,- en sei su dur bij: hij riep de hele tiid om syn moeke. Su hat besloaten om de fogel syn frijhyd te geven.
En dat terwyl ik altyd al graag un kraai hewwe wu, want su waren su moai tam te maken.
Ut was etenstyd, mar dat kon mij op dat stuit niks skele, ik wu myn kraai werom hewwe.
Búten op straat begon ik te roepen: Okke, Okke en an de andere kant fan è straat sat un kraai op è skoastien die riep Ka, Ka, Ka. Ik naar de overkant fan u straat, want ut kón niet misse, dat was de roep fan Okke.
Toen ik myn arm útstak en weer Okke, Okke riep, flóóch ut beest op en kwam recht op my ou fliegen en ging op myn arm sitten. Ut was Okke,- en su blij as un kien weze kan, liep ik weer met myn kraai op hús an. Myn moeke wu eest niet love dat ut beest fanself weer naar my toe flogen was.
Toen su sag dat ik stapelgêk met ut beest was mocht ik um houe.
Okke kwam weer in syn hok op è boveste planke fan ut skúúrke. Toen ur later helemaal wend was, mocht ur los rondfliege bij oans om hús.
Op u geven moment komt un buurfrou bij oans te fragen ot oanse kraai miskien ok hur theelepelsjes út ut faaske op è fensterbank fan è keuken stoalen had.
De lepelsjes waren allemaal fut su at su sei. Dat fon ik mar raar dat su dat froeg, tuurluk, oans kraai flooch wel los rond, mar die su géén lepelsje stele!
En wat hat myn kraai vier húzen fedderop nou te soeken, sufér su die fast niet komme.
Ja mar Kees, sei de buurfrou, ik siën toch wel us un kraai bij oans achterhús, kan dat die fan dij niet weze?? Ik loofde dur niks fan dat Okke lepelsjes bij un buurfrou vier húzen fedder út un faaske hale su.
Buurfrou slofte weer op hur hús an. Toen su ut steegje naast oans hús deur was, sei myn moeke: Kees, de must ut trappensje mar even pakke, want miskiën het Okke de lepelsjes toch wel pakt, kraaien pakke nou iën keer alles wat blinkt.
Ik op ut trappensje, -en ja hoor, ut hele hok lei besaaid met theelepelsjes.
Ik hef de lepelsjes dur út haald, moeke het su ou wossen en met un roaie kop hef ik de lepelsjes weer bij de buurfrou wèrom brocht.
Okke het noch maanden op myn skouder sitten at ik naar skoal ging, hij floog self dan weer naar hús. In ut foarjaar hewwe we um hast futjage mutten om um kwyt te raken. Hij moest maar weer naar syn familie, sei myn moeke, want dat ur dér thús hoarde begreep ik later mar al te goêd.
Cees Veenstra.