Steven Gerlofs.

Welke Sneeker het um niet kennen. In de jaren fiiftig werkte die bij

Holkema, de bloemmist an de Oppenhûzer weg op u tûn.
Die lei toen noch an ut foetenein, fan wat wij de

Silverfloot noemden. De ouwe Sperkhemmer faart om su mar te

sègen. De woanboatsjes leiden der an weerskanten fan de faart,

fanou de Woudvaart tot an Holkema syn tûn. As kiendes fan un

jaar of fyftien, moesten we dur langs om bij oans swemplakje an è

Brekken te kommen. We noemden ut altieten ’Ut baken’.

Op un keer dat we dur weer langs liepen, wat Holkema niet lije wu

kwam Steven met un roaie kop op oans ou lopen en sei:.

Moai dat jimme hier binne, dan kenne jim mij even helpe, want ik

sit met un hele sware stien, ( betonplaatsje ) en die ken ik dur niet

weg krije. Wij as jonges met Steven op die ’stien’ ou sette en toen

we sagen hoe at Steven te werk gaan was, leiden we krom fan ut
lachen. Wat bleek nou, onder ut betonplaatsje saten twee gatten  
wer at Steven syn hannen onder sette om dat ding op te tillen,
mar self ston ie op dat plaatsje, sudat ie dat met geen mogelukhyd
fan ut plak krije kon. We duwdwe Steven an u kant en keerden ut
plaatsje om werbij hij groate ogen opsette en wel drie keer riep dat
wij su ferskrikkeluk sterk waren. 


    Cees Veenstra.