Frekie ter Schuur.
Su as ik um kend hef, woande die op è Stienklipstraat no 39.
Ut was un klein mantsje met koarte poatsjes en un wat te groat hoofd in myn beleving.
Mar in dat hoofd zat wel een aardig stel hersens en der maakte die af en toe ok goëd gebrúk fan.
Ooit woande dur in u Bloemstraat op ut eind fan un streekje woaninkjes, op un hoekwoaning dus. Ut húske stond achter de woaning en dur was geen licht achter hús.
Dat fón de bewoaner mar niks en dus tôgde die naar de gemeente. Dér lei dur ut probleem út
an un ambtenaar fan de gemeente, die met ùn lusterend oor naar de man syn ferhaal hoorde.
En dat was nou krekt de bedoëling fan ut klein mantsje. Lústere, goed lústere naar wat hij te fertellen had. Hij fertelde de ambtenaar dat ur licht achterhús heffe wu, wan anders brak ie syn poaten ’s avens om bij ut húske te kommen. Dat dat nog niet iens ut ergste was, was noch tot dér an toe, mar dat syn frou der in ut donker hast niet iëns meer heen durfde dat kon folgens hem al helemaal niet deur de beugel. Dér betaalde die toch zeker geen huur foar an de gemeente. De ambtenaar knikte instemmend na ut betoog dat de kleine man houden hat.
De kleine man maakte dér op ut dat ut wel goëd zat bij de ambtenaar fan u gemeente.
Disse man begreep un arme sloeber in ieder gefal.
Hij, de klein man sú férdere stappen ondernimme. Hij sú regele dat ur licht achter hús kwam.
En hij regelde ut. Hij kocht kabels, beugels en un armetuur en ander matriaal bij Baanstra op ut hoekje fan de Hooghústersteeg, krek an de andere kant fan de Koninginnebreuge. Baanstra moest ut mar even opskrieve, want hij had op dat stuit geen geld om te betalen.
Dat sú later wel foarelkaar kommes su at ur sei.
Nou noch even un mantsje regele die’t foar um anlége kon en hij was klaar.
Toen dur iën fónnen had, die at ut spul foar um anlége wú, was ut mantsje su trots as un pauw.
Had ie toch mar moai foar elkaar kregen, was ur de ienigste met licht achter hús en dat in sun buurt. Dat hat ie um toch mar weer moai flikt.
Toen Baanstra um later froeg, hoe at ut met e betaling fan ut geleverde spul zat, sei de kleine man; oh ja, he’k fergeten te ségen, mar stuur de rekening maar naar sociale saken, dér wete su dur wel fan.
Toen un tydsje later de rekening bij de betreffende ambtenaar op ut buro lei, skrok hij wel even fan ut begrag wat betaald wurre moest, mar dat su Frekie un sorg weze, hij had syn lampke achetr hús en hoefde niet meer in ut donker naar ut húske en dér was ut toch om te doën weest.
Cees V.