Foar ut eest op è fiets
‘t Was rond negentien honderd vierenvyftig, dat ie foar ut eest un fiets kreeg, un splinternije noch wel.
Sels was dur su nij al niet meer, want ik skatte um rond de feertug jaar.
Hij hiete Geale, Geale Dykstra en hij woande toendertiid in u Willeme Zwijgerstraat, een straat die haaks op u Woudfaart út kwam.
Dér moest Geale ut fietsen lere.
Jimme kenne tuurlijk allemaal wel die weduwe fietsen, su at se su moai noemd wurre, met die moaie gebogen stang fan ou ut stuur naar wer at u trapas sit.
Nou, sun fiets had Geale einluks hewwe mutten, mar goëd, die had ur dus niet.
Hij had wat su noeme un “Herenfiets” sun ien met sun rottige stang tussen ut stuur en ut sadel.
Rottige stang?? Hoe dat su??
Nou dat sits u, Geale sien lienighyd liet nogal wat te wènsen over, mar wat wust ok, ast fan
gimmestyk nog noait hoort hest en u sokken morrens mar amper over de toanen krije kenst.
Nee, Geale was stiif, su stiif as un deur, su at un Sneeker dat su mooi sège ken.
Dus Geale moest letterluk fanou de groan beginne met ut fietsen.
Eerst mar us foële hoe’t ut is om sun fiets vast te houwen, oei, wat foëlt sun stuur ferrekte slop at ju ut in ju hannen houwe.
Dat was ut eeste wat um opviel en ok de wielsjes waren ferdomd smal, at dat mar overeind bleef.
“Kom heit, net sa bang wèze,” riepen syn kienders en hielpen um bij ut opstappen.
Hij sette sien linker poat op u linker trapper en begon te autopetten, su at ie dat bij kleine kiendes wel us siën hat, terwyl syn dochter de fiets wat in evenwicht probeerde te houwen.
Geale slingerde as un dronkeman deur de straat, mar: na wat probeersels kon dur ut stuur al wat recht houwe en bleef ut karke al wat in balááns.
Hij moest ut nou mar us allienig probere, seiden de kienders en Geale besloat om die raad op te folgen.. Na un meter of dertig al slingerend autopetten, probeerde dur om sien poat over ut sadel te krijen, werbij ut um opviel dat ut sadel toch wel ferrékte hoog sat, sudat ur syn poat niet over ut sadel krije kon. Dat was bij un “damesfiets” maklukker.
Bij ut stilstaan noch us even kyke naar de sadelhoogte, mar dat bliekte toch wel goëd te wezen, want hij kon su moai bij de trappes komme.
Geale keerde de fiets om en begon richting de Woudfaart opnij un poging om op u fiets te kommen en wust ut lófe of niet, mar disse keer kreeg ur syn stiife skonk over ut sadel en fietste dy richting ut water.
Water?? Ja, water!! mar dér had Geale niet op rekend, want bochten make had ur nog niet leard en remme al hielendal niet.
Hij sag wat bang fan onder sien ferslieten pet, dat dat ferrekte water steeds dichter bij kwam,
of kwam hij nou steeds dichter bij ut water.
De paniek sloeg toe bij Geale, want hoe moest ur hier nou met an, die stienen wal en dan ut water fan u Woudvaart, water, wer’t ie al sun hekel an had, de skrik sloeg um om ut hart.
Mar wat ur in syn paniek niet siën had, su syn rèding wudde, want un boom stón geduldig
an ut waterkantsje op u komst fan Geale te wachten en su ut su regele dat ut foarwiel fan syn fiets precies tussen ut steunpaalsje fan u boom en u boom sels terecht komme su.
Toen ut su fer was, kwam ur met un klap tot stilstaan en duvelde over de rechter side fan u fiets ou,
werbij dur met syn kop op u stienen stuiterde en syn toch al niet overdreven moaie kop nog meer beskadigde.
Ok sien blauwe boerekiel en mesjesteren broek die’t ur altiid droeg kwamen niet ongeskonden ut u stryd, die’t Geale met syn fiets útfochten had.
Ut kromme foarwiel wat ur over hield fan disse fietssessie nam ur mar foar lief, want hij was al lang bliëd dat ur niet in de Woudfaert telane kommen was.
Un paar weken later fietste Geale as un volleerd fietser bij oans deur de straat.
Cees Veenstra